Toksyczna matka - cechy, objawy. Jak sobie radzić?

Mam 39 lat. To, że mam toksyczna mamę, tak to wprost nazywam, wiem od ok. 15 lat. Trudne relacje z nią mam natomiast od zapewne ok. 25 lat. Z tymże pierwsze lata, żyłam w przekonaniu, ze to ja jestem zła dla mamy. Nie byłam. Pochodzę z rozbitej rodziny. Mojej mamie nie podobało się, że mam dobre relacje z tatą, że z nim żartuję, że się śmieję jak zadzwoni.... byłam wiecznie oskarżana o brak lojalności wobec niej, wbijana w okropne poczucie winy, wyzywana od głupiej i tej, co nic nie rozumie. Wychowawczych problemów nie sprawiałam. Dobrze się uczyłam, robiłam wszystko co chciała, co niedziela obiad u babci itp. Znajomych miałam mało, dużo czasu spędzałam w domu. Na 4 roku studiów moje życie towarzyskie się zmieniło. Zaczęłam mieć dużo znajomych. Miałam już swoje pieniądze, bo jednocześnie ze studiami pracowałam. Mogłam więc ze znajomymi wyjechać na wakacje, długie weekendy, wychodzić do kina, restauracji itp. Mama wcześniej raczej nie dawała mi żadnych pieniędzy. To, ze nie było mnie w domu jak ona wracała z pracy zaczęło być powodem ciągłych kłótni. Prowadziłam w końcu normalne życie towarzyskie, cieszyłam się, że w końcu mam większa paczkę znajomych, że mogę sobie pozwolić na wyjazd czy wyjście na miasto. Ją to niemiłosiernie wkurzało. Wyzywała mnie od latawic..., robiła jakieś głupie wyrzuty, że dom traktuje jak hotel itp., ze wolę znajomych niż ją... (wracałam do domu często pomiędzy 20 a 22ga, a więc chyba bardzo przyzwoicie.... ). Prawdziwy sajgon zaczął się jak w wieku 24 lat oświadczyłam jej, że zamierzam się wyprowadzić (miałam dość nieustających ataków na mnie za kontakty z tatą + ciągłego wyżywania się na mnie za to że mam znajomych z którymi spędzam czas). Wszystkim w rodzinie nagadała jaką jestem beznadziejną córką.... co gorsza, wszyscy byli za nią. Szantażowała mnie, że mnie wydziedziczy... .Było to okropne przeżycie i prawie doprowadziło mnie do tego, że zrezygnowałabym z przeprowadzki. Dziś wiem, że gdybym wtedy zrezygnowała, osłabiłoby mnie to pewnie, a ją wzmocniło na tyle, że nigdy bym się nie wyprowadziła... nigdy w pełni nie usamodzielniła. Wiedziałaby, że jak mnie odpowiednio "podgrilluje" to nie zrobię niczego co jej się nie podoba, jest nie po jej myśli... Gdybym wtedy uległa temu co mi psychicznie wtedy zgotowała, zapewne nigdy bym nie założyła rodziny. Dziś mam męża i dwójkę dzieci. Co więcej, gdybyśmy z mężem nie postanowili zamieszkać ponad 300 km od niej wierzę, że rozbiłaby nasze małżenstwo... Czasem wystarczy jeden telefon z nią, żebym chodziła jak struta.... Nie wyobrażam sobie jakbym miała z nią częstszy kontakt i to face to face.... nie wyobrażam sobie jak często miałaby wtedy okazje do wtrącenia swoich "5 groszy", do krytykowania mnie lub mojego męża, a nawet moich dzieci (do mojego 5 letniego synka potrafi powiedzieć z wściekłością, że "Ty to chyba lubisz być zły", bo coś narozrabiał po dziecięcemu...) .Swoją drogą wg niej moje dzieci są beznadziejnie wychowywane.... No cóż. To, ze ona tak twierdzi to akurat chyba sygnał, że być może robimy to nie najgorzej. Ona wychowywała mnie zastraszeniem, szantażem emocjonalnym, wbijaniem w poczucie winy, a każde moje odmienne zdanie kwitowała stwierdzeniem że jestem głupia albo zła.... Z ciężarem jej cudownego wychowania będę zapewne zmagać się do końca życia (ludzie raczej mają mnie za kogoś pewnego siebie, ale tylko ja wiem jak wiele niepewności i braku wiary w siebie jest we mnie...). No i tak po ludzku... mimo własnej rodziny i dzieci, brakuje mi tej matczynej miłości... normalnych relacji z nią, takiego poczucia, ze jak mam coś trudnego w życiu albo radosnego, to mogę się z nią szczerze podzielić (na trudy albo reaguje paniką, albo krytyką, albo w jakiś inny mało pożądany sposób, a moje radości ją nie cieszą... wręcz mam wrażenie jakby była na nie zła, zazdrości ich.... nie wiem, ale raczej zawsze bardzo oschle na nie reaguje). Podsumowując: nieważne w jakim jesteś wieku, od toksycznej mamy uciekaj, uwolnij się, zawalcz o siebie, choćby na początku wydawało się to ponad Twoje siły. Warto. Ona nie jest dobra dla Ciebie, to Ty bądź. Zasługujesz na to.

Ja zawsze byłam tą gorszą, to ja dostawałam czerwone paski na świadectwach, nie mój brat, ale to i tak było ode mnie za mało, a brata tylko tłumaczyła, że no leniwy jest itd, ale ogólnie zdolny i inteligentny. Zgninęły pieniądze to od razu oskarżenie mnie, więc uciekłam na parę godzin, koleżanka zadzwoniła do Rodziców i powiedziała, że widziała jak mnie porywają. Ogólnie dałam tą akcją w kość Rodzicom, ale miałam już dość. Zawsze wszystko źle robiłam. Teraz jak jestem Matką, mam Męża to też jest wszystko źle. Jak mieszkaliśmy razem to wiecznie brudne okno, pranie nie poskładane, tu gdzieś źle ułożone, Dziecko źle wychowywane i tak w kółko. Myślałam, że jak się wyprowadzimy będzie lepiej. Rodzice wybudowali nam dom, wiecznie teraz tylko słyszę od niej jak to mamy dobrze, jak wszyscy komentują, że też by tak chcieli żeby mogli wejść do domu na gotowe. Wiecznie uważa że za mało się chwali dom, że ogrodu nie chwali (chyba wymaga by wiecznie tylko chodzić i mówić, że dziękujemy i piać z zachwytu na każdym kroku). ogólnie to cała wieś wie, że rodzice nam postawili dom, bo cały czas się z tym obnosiła "dyskretnie", a to, że sami pół miliona dołożyliśmy do budowy co przy porównaniu ich zarobków do naszych to my o wiele więcej w to włożyliśmy. W ogóle w firmie zawsze człowiek jak kogoś brakowało to chodził czy na nocki czy na dniówki, i to nie lekka praca bo dźwiganie i tak dalej. Ale wiecznie źle. Tata tak jakby miał romans z dziewczyną z biura to od razu mi zdjęcia pokazała jakie jej robił, a na drugi dzień jak gdyby nigdy nic nie ma problemu i to ja jestem ta zła, że jestem nie miła dla pani z biura i to ja ponoć chciałam widzieć zdjęcia a to ona mnie sama zawołała.
Poszłyśmy razem do psychologa, ale ona się taką ofiarą robi, tak zmyśla, że nie mam siły. Teraz wiecznie, że u Teściów wolimy siedzieć, że moje Szwagierki bym w ramki oprawiła. I w ogóle, że się przeze mnie powiesi w końcu. A ja nie mam prawa się wkurzyć jak ona nagle zaczyna do mnie władczym tonem mówić. Nie mam siły do niej. A każde spotkanie z nią kiedy przyjeżdża do mnie to zawsze mi musi coś wytknąć, a to że kawy nie zrobiłam jak ostatnio na rowerach byli u nas (sobota, gdzie męża obudziła, a ja myłam buty dzieciom, ubrania odplamiałam), w ogóle wiecznie nie zadowolona, a i tak potem tak to obraca, że to ja z moim Mężem jesteśmy przeciwko Niej. Dramat. Ostatnio zaprosiłam wszystkich na obiad to też coś źle powiedziałam. I wiecznie, że Teściów uwielbiam. Wpierw jak mieszkaliśmy z nimi był problem,że wiecznie się moimi Dziećmi zajmuje, a nie moja Teściowa. Teraz więcej się zajmuje Teściowa i też ma z tym problem,że dlaczego nie Ona.
Żyć się nie da. I jak mam lubić czas z Nią spędzać jak wiecznie się doszukuje czegoś w moim zachowaniu, w moich słowach?

Do tych wszystkich dla których to gadanie to tylko puste słowa. Jak Wam takie życie odpowiada to Wasza sprawa. Tutaj ludzie szukają pomocy,bo chcą mieć w miarę normalne relacje z matkami i być szczęśliwi. Jeżeli jesteście tacy silni to brawo Wam, tylko potem nie jęczcie jak to wszystko przerzucie na swoje rodziny i nagle ta rodzinka się rozpadnie. U mnie zawsze mój Brat był,jest i będzie najważniejszy. Ja zawsze jestem za chuda, teraz za rzadko przyjeżdżam,mim o,że epidemia w Polsce i zamknęli nas w domach, to przecież też moja wina. Powiedziałam,że przyjadę na dwa dni, bo mam urlop, to oczywiście,że będę dłużej i mama zaplanowała mi mój urlop. Wyprowadziłam się dalej, nikt mnie nie odwiedza,bo tak daleko, ale ja mam odwiedzać wszystkich,bo mam blisko. Szukam porady jak to rozwiązać. Chce pojechać do Taty, widzę,że też mama go męczy.

Moje małżeństwo posypało się przez właśnie taką moją matkę. Zawsze się wtrącała, zawsze komentowała. Mój mąż nie mógł tego już znieść. Kłóciliśmy się, zaciągnął kredyty za moimi plecami żeby skończyc remont, bo moja matka zawsze się niecierpliwiła, że jeszcze nie gotowe. Potem doszedł alkohol. Po latach zdałam sobie sprawę, że takie moje cale życie. Od małego byłam gorsza, porównywała mnie z innymi dziećmi. I zawsze musiało być tak jak chce moja matka. Co mnie utwierdziło w tym, że jest toksyczna? Kłótnie z moim tatą i ze mną, które trwają odkąd pamiętam. Podziwiam mojego tatę, że z nią wytrzymał już 50 lat.

Kochani, łatwo powiedzieć by pomóc mamie. Taka matka nie przyjmuje do wiadomości że z nią jest coś nie tak. Próby usamodzielnieni a często są krytykowane, poddaję w wątpliwość możliwości dziecka, jego kompetencje. Krytykuje każde posunięcie, jeżeli dziecko spróbuję zrobić coś z własnej inicjatywy, to jest uznane za wyrodne, dochodzi nawet do wyzwisk, poniżania i psychicznego nękania. Jednak nie tylko jako matka, ale również żona jest zaborcza i często konfliktową.

Pani Marto, proszę koniecznie udać się do najbliższego psychologa. To nie jest żadna ujma, żyjemy w XXI wieku, a chwilowe obniżenie napięcia nie jest żadnym rozwiązaniem. Trzeba poznać sytuację dogłębnie - psycholog jest przygotowany do pomocy w tego typu sprawach. Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia.

Z toksycznej relacji z matką trudno się uwolnić, właśnie dlatego , że jest toksyczna. Potrzeba dużo wiary w siebie i asertywności. Terapie pomagają je odzyskać. Taka matka się nie zmienia i trzeba wziąć pod uwagę odejście. Pozostawienie jej jest Twoim sukcesem. Można stracić aprobatę i kontakt z rodziną, która tego nie pochwala, ale zyskiem jest zdrowe życie i kontakt z samym sobą. Postawić swoje potrzeby na pierwszym miejscu, to jest ważne. Konsekwencje pozostawania w chorej relacji z matką są daleko idące. Życie w poczuciu wstydu, niskiej wartości, w poniżaniu, to życie pełne przemocy. Czasem subtelnej. Uwolnienie nie jest łatwe, ale wygrana warta swojej ceny.

Mam to samo dopiero teraz zrozumiałam że mam toksyczną matkę. Nie potrafię podejmować decyzji, mam niskie poczucie wartości. Mam wszystko co trzeba a i tak jestem ciągle nieszczęśliwa. Moja matka nie lubi mojego męża, próbuję wysługiwać się moim dzieckiem, mówi że się zmieniłam, płacze, wpędza mnie w poczucie winy. Na dodatek mieszka całe życie za granicą z moim ojcem którego nigdy nie obchodziły własne dzieci. Ciągle mają o coś pretensje, uwagi a sami nic w życiu nie osiągnęli pomimo pracy za granicą...

Moja toksyczna matka też mi "zatruwa" życie na odległość. Nagada mi przez telefon, specjalnie wytrąca mnie z równowagi i to potem odbija się na moim małżeństwie. Po takim telefonie chodzę wkurzony i nie mogę dojść do równowagi emocjonalnej. Jedyne co mogę zrobić to zafundować "przerwy w telefonach" nie odbierać jak dzwoni, a jak już odbiorę to odpowiadać zdawkowo "ok" u nas "wszystko w porządku" aby nie miała się do czego doczepić. Łączę się z wami w bólu i mam postanowienie zrobić z tym porządek bo tak dalej być nie może. Pozdrawiam Paweł 40,5 lat, żonaty niezależny finansowo od Matki. Moje zdrowie i moja rodzina teraz są najważniejsze a nie zatruwająca życie własna matka.

Weź się w garść nie usprawiedliwiaj swego lenistwa rynkiem pracy. Co zrobiłeś żeby zmienić pracę i się wyprowadzić. Podwyższyłeś kwalifikacje? Ile kursów zrobiłeś w ostatnim roku? Może pracujesz tylko 40h na tydzień i jęczysz bo tak najprościej. I wciąż ta matka. Ogarnij się popracuj po 60-70 godzin na tydzień jak inni i się wyprowadź. Dorośli ludzie nie skomlą na matki tylko się wyprowadzają.